چندی پیش یکی از همشهریان عزیز انابدی که خودشون رو هم معرفی نکرده بودند طی یادداشتی به صورت نظر خصوصی در پایگاه خبری آرمان انابد از من خواسته بودند که : ((سلام لطفا از همشهری های گرامی سوال فرمایید اگر در حال تحریم شما بعنوان یکی از اعضای شورای اسلامی بودید چه کاری برای عمران وابادانی شهر انچام می دادید؟ با تشکر)).

خیلی ذهنم را مشغول کرده بود که این نظر را چه کسی داده است به همین منظور تصمیم گرفتم جوابیه ای به اشخاصی که چنین سوالی در ذهنشان نقش بسته بدهم.

از پیروزی انقلاب اسلامی ایران قریب چهار دهه گذشته است و همه ما می دانیم که از همان روز 22 بهمن سال 1357 تحریم های ظالمانه به کشور ایران تحمیل شد.

در همان حال که نظام تازه پایه گذاری شده بود هشت سال جنگ ایران و عراق (عراق به نیابت از کل دنیا) فشار زیادی به اقتصاد کشور وارد شد اما با این حال امید مردم به پیشرفت همه جانبه ایران بود.

اکنون بعد از گذشت 36 سال از پیروزی انقلاب اسلامی ایران ، کشور در میان شناخته شده ترین کشور های دنیا قد علم کرده است و  در همه زمینه ها حرف برای گفتن دارد ولی متاسفانه برخی از ما روحیه ی انقلابی بودن خود را از دست داده ایم ، فراموش کرده ایم شهدا چه جان نثاری هایی که برایمان نکرده اند .

انگار نه انگار ما از نسل همان هایی هستیم که با دست خالی جلوی تانک ها و امکانات دشمن قد علم می کردند ؛ انگار فراموش کرده ایم در آن تحریم وحشتناک چه حماسه هایی آفریدند .

با نا امیدیی (که حتما کار جنگ نرم دشمن است)  که در ذهن های ما نقش بسته است باید هم، چنین سوالاتی بپرسیم .

مگر وضع کشور ما از دوران جنگ هم وخیم تر است ؟

نگذاریم خون شهدا پایمال شود ، شاید پیام 175 شهید قواص همین باشد که با دست های بسته هم می توان حماسه آفرید ، می توان ایستاد و می توان ....

مشکل ما منابع و بودجه نیست؛ بلکه همت، اراده و باوری است که متاسفانه در برخی از دست اندرکاران امر دیده نمی‌شود.

در این اوضاع چه تحریم‌ها مرتفع شود و چه نشود، اگر ما نگاهمان به درون و در درجه اول به خودمان نباشد، تغییری در این اوضاع در هم آشفته اتفاق نخواهد افتاد؛ چرا که از ماست که بر ماست.