هوالباقی

صدای پای تو می آید از سراچه دل
سحر که از دل گلدسته ها، اذان جاری است

حاج عبدالحمید محبی، موذن مسجد جامع شهر انابد درگذشت. سالها بود که شهروندان انابدی هر صبح و شام و نیمروز صدای گرم و صاف و روح پرور او را می شنیدند و به یاد خدا می افتادند و دل به دوست می سپردند و با او راز و نیاز می کردند. سالهای مدیدی بود که بانگ بلند «الله اکبر» ، «اشهدان لااله الاالله» و «اشهدان امیر المومنین و اولاده المعصومین حجج الله» او از فراز گلدسته ها در فضای شهر می پیچید و در دل و جان مومنان می نشست.

هر روز، درست رأس ساعت اذان، همه ستاره های جهان، در چهارگوشه آسمان شهر تکثیر می شوند و درخت ها، با بوی اذان تو، گیسوانشان را شانه می کنند.

آنگاه که بانگ برمی آوردی ، پروانه های موزونِ صدایت، برای جهانی کردن پیامِ مساجد، به تکاپو می افتاد. قطراتِ زندگی، از حنجره پاکِ تکبیرها، در گلویِ شهر می چکید.

 طنین اللّه اکبرت، ما را به سر نهادن بر آستان جانان فرا می خواند. صدای دلنشیت که فضا را می آکند، مثل لالایی بود که همه شب های کودکی امان را آرام می کرد.

برای آخرین بار، آمدی و در مسجد جامع شهرمان، صلای توحید را سر دادی و بانگ بیداری را.

 اما آیا پس از تو، دیگر صدای دلنشین اذان از  این مسجد  به گوش خواهد رسید و یا همانطور که مناره های مساجد، سالهاست که جایشان را به بلندگوهای فلزی داده اند ؛ جای خالی تورا نیز آوای بی روح ساعت های اذان گو خواهد گرفت...

اما افسوس که دیگر صوت مناجات و راز و نیازهای بلال شهرمان ، در دل شب  و در سحرگاهان ماه رمضان برنمی‌خیزد     ...    و هزاران افسوس که مشیت الهی بـر ایـن تعلق گرفـته تا بهار فرحناک زندگی را خـزانـی ماتم زده بـه انتظار بنشیند و البته این ، بارزترین تفسیر فلسفـه آفـرینش درفـراخـنای بـی کران هـستی و یـگانه راز جـاودانگی اوسـت .

جا دارد به روان آن مرد با ایمان که با صدای گرم خویش سالها دل های ما را به یاد خدا انداخت و ما را به سوی نماز که بهترین کار این دنیاست فراخواند، درود فرستیم.

خانواده محترم محبی :

     درگذشت پدرگرامیتان را تسلیت عرض نموده ، از درگاه خداوند متعال برای آن مرحوم مغفرت و برای شما و سایر بازماندگان صبر جمیل و اجر جزیل خواهانم .