سور به معناى میهمانى و جشن مى باشد و اما چرا چهارشنبه سورى و چرا آتش برافروختن و چرا از روى آتش پریدن؟
براساس سروده هاى پیروز پارسى، حکیم فردوسى، سیاوش فرزند کاووس شاه در هفت سالگى مادر را از دست مى دهد. پادشاه همسر دیگر را برمى گزیند، سودابه که زنى زیبا و هوسباز بود عاشق سیاوش مى شود:

یکى روز کاووس کى با پسر                          نشسته که سودابه آمد ز در

زنـاگـاه روى سیاوش بدید                         پراندیشه گشت و دلش بردمید

زعشق رخ او قرارش نماند                            همه مهر اندر دل آتش نشاند 

سودابه در اندیشه بود تا به گونه اى سیاوش را به کاخ خویش بکشاند، دختر زیبا و جوان خود را بهانه حضور سیاوش کرده و او را فرا خواند:

که باید که رنجه کنى پاى خویش                              نمائى مرا سرو بالاى خویش

بیاراسته خویش چون نوبهار                                   بگردش هم از ماهرویان هزار

آنگاه که سودابه سیاوش را در کاخ خویش یافت به او گفت:

هر آنکس که از دور بیند ترا                          شود بیهش و برگزیند ترا

زمن هر چه خواهى، همه کام تو                   بر آرم ، نپیچم سر از دام تو

من اینک به پیش تو افتاده ام                       تن و جان شیرین ترا داده ام