این دود به چشم خودمان خواهد رفت!

مشکل فرزندان امروز این است که « آموزش» را پر رنگ تر می بینند. این پر رنگی را هم مدیر و معلمان می خواهند و هم خانواده ها انتظار دارند. نتیجه آن می شود که فرزندان در نظام آموزشی ، خوب «آموزش » می بینند ولی کم « تربیت» می شوند.در امر آموزش همه کارشان را دقیق و درست و به موقع انجام می دهند . «بخش نامه ها »به موقع پاسخ داده می شود.«نمره ها »دقیق ثبت می شود .معلمان از «برد هوشمند »استفاده می کنند.اما دانش آموزان درست تربیت نمی شوند.
واقعا عهده دار تربیت دانش آموزان چه کسانی هستند ؟
آیا تاکید مدیران و معلمان و والدین بر تربیت است یا آموزش؟
آیا کلاس های فوق العاده و فوق برنامه و تقویتی برای محتوای فرهنگی و تربیتی و پرورشی است ؟ یا همه را جبر ومثلثات و شیمی و فیزیک پر کرده است؟
امروزه در جامعه ی ایرانی  بی مهری به فعالیت های تربیتی و مصداق  های آن و حتی بی مهری به کتاب های درسی با محتوای تربیتی ، مشکلی جدی است.

نگاه غیر منصفانه و  در درجه چندم قرار دادن دروس الهیات و ادبیات و ورزش و پرورشی دودی را برخواهد انگیخت که نخست به چشم خودمان خواهد رفت.
دغدغه ها و اظطراب ها و نگرانی ها درباره ی دانشگاه و درصد و تست ، قبلا متوجه دانش آموزان سال آخر دبیرستان بود . اما با روش های نادرست ، متاسفانه تمام این نگرانی ها به عموم دانش آموزان حتی ابتدایی ها هم سرایت کرده است.
والدین باید هم خود به مسایل تربیتی و اخلاقی فرزندان توجه کنند و هم وضعیت اخلاقی فرزندان را در مدرسه رصد کنند.
دور نگاه داشتن دانش آموزان از مراکز تربیتی و فرهنگی (مساجد ، کانون های مساجد ،  کانون های فرهنگی تربیتی ، کانون پرورش فکری ، انجمن اسلامی ، بسیج و ....) و توصیه ی به علم بدون بار معرفتی و تقوایی می تواند بسیار نگران کننده باشد.
مقدم داشتن پرورش بر تربیت متاثر از شیوع فرهنگ غرب است . پیش از این که این استحاله اتفاق بیفتد باید اهتمام بورزیم و در کنار بال علم به بال تربیت نیز بیندیشیم و پروازی راهوار را برای فرزندانمان به وجود بیاوریم.

نویسنده : حبیب الله حاجی زاده معاونت پرورشی اداره آموزش و پرورش شهرستان بردسکن