از نظر گروهی از مردم مشکلات شهر ما به دو دسته تقسیم می شوند: شهرداری و مردم. در اغلب موارد مانند آسفالت خراب خیابان، سگ های ولگرد، نخاله های ساختمانی، آبگرفتگی ها، درختان خشک شده، گل های رنگ و رو رفته، کمبود سطل زباله شهری، نیمکت های خراب پارک، چاله های کوچه و ... کم کاری شهرداری است و اما آن بخش مردمی همیشه برای من جالب بوده است. بیایید به چند مشکلی که همه مان شاهدش بوده ایم نگاهی بیندازیم.

فرض کنید اگر بچه ای با شیطنت از نهال تازه جوانه زده داخل پارک آویزان شود به نظر شما مسئول کیست؟ چه کسی باید آن نهال بخت برگشته را از دست این کودک جدا کند؟ یا تصور کنید که کودکی یا شاید هم بزرگسالی قصد چیدن گلی از باغچه مقابل منزلتان یا هر جای دیگر شهرتان را دارد. چه کسی قرار است این فرد را توجیه کند که این گل، زیبایی شهر من است؟ یا فرض کنید پسر بچه ای شیطنتش گل می کند که با پرتاب سنگ روشنایی های معابر را بشکند. 

یا آقای محترمی که ماشینش را لب جوی آب می شوید. چه کسی قرار است به این آقا بیت شعر زنده یاد پروین را بخواند تا بفهمد\"قطره ای کز جویباری می رود، از پی انجام کاری می رود\" و شستن ماشین در این آب به بسیاری از مزارع و مراتع آسیب می رساند. چه کسی قرار است اگر روزی باغبان ما فراموش کرد شیر آبی را ببندد، کار او را انجام دهد؟ چه کسی قرار است کودکم را که زباله خوراکی خود را از شیشه ماشین بیرون می اندازد منع کند؟ شاید اصلاً به ما چه! احتمالاً واژه گل دزد هرگز به گوشتان نخورده. بله. گل دزد، همان فردی است که گلهای کاشته شده بوستان ها و پارک ها را می دزد. این علت آن ناپدید شدن ناگهانی بعضی از گل ها و درختچه هایی است که صبح روز بعد شما فقط چاله خالی اش رو می بینید. اگر بخواهید حال گل را جویا شوید، در باغچه خانه ای پیدایش می کنید. چند روز پیش گل دزدی را در حین عملیات دیدم که هم صحبت شدیم.کارش را اینگونه توجیه کرد که این همه شهرداری از ما دزدیده، یکبار ما از شهرداری بدزدیم. 

تعجبی نکردم، زیرا این توجیه را زیاد شنیده بودم. این همه دستشویی عمومی بی شیشه و شیلنگ! به نظر شما روز اول هم همین طور بوده؟!. به اول صحبتم بر میگردم. دو مسئول وجود دارند.یکی شهرداری و دوم مردم. برای ما مردم کلمه ای است که در روز بارها استفاده می کنیم. فروشنده ها، راننده های نقلیه، همسایه ها و... هر وقت که سفره دلی باز می کنند و نقدی بر ماجرا می رود، \"مشکل از مردم است\" را می شنویم. اما این مردم کجاست؟!چرا من هیچ وقت این مردم را ندیده ام؟!! زیبایی شهر و سالم سازی شهر یک پدیده محتاج نگهداری است. نگهداری داشته هایمان است که فرهنگ شهری و شهرنشینی را می سازد. اگر تأمین نیازهای شهری را وظیفه شهرداری بدانیم، نگهداری و حفظ این وسایل، وظیفه مردمی است. از سوی دیگر، آنچه شهرداری برای شهر انجام می دهد، متعلق به شهرداری نیست، متعلق به همه شهروندان است و توجیه این مرد گل دزد ما هم از ناآگاهی بود. فراموش کردم به او بگویم که با دزدیدن آن گلها، حتی از اضافه حقوق شهردار هم کم نخواهند شد. بله. با دزدیدن گلها، او فقط از بیت المال دزدیده بود. بیت المال یعنی از من و شما. 

اگر فرهنگ استفاده از آنچه متعلق به همگان است را نداشته باشیم، هیچ شهرداری نخواهد توانست جوابگوی زیباسازی و نیازهای شهری باشد. اما برادرم و خواهرم،این \"مردم\" همان من هستم. آن کودک را من باید منع کنم، آن آقا را من باید آگاه کنم، آن نوجوان را من باید هشدار دهم، آن شیر آب را من باید ببیندم، آن گل دزد را من باید توجیه کنم. من. من .من. اینکه با \"به ما چه گفتن\"، مسئولیت را از خود دور کنیم، پیامد آن یقیناً گریبان خودمان را خواهد گرفت. نهالی که آن بچه می شکند، سایه و سبزینه ای از ما را خواهد گرفت. روشنایی ای که می شکند، خودمان را به چاله ای خواهد انداخت و آن آب.آری آن آب از جوی رفته، هرگز به جوی باز نخواهد گشت. ما اضافه بر خانه خود، مسئول بسیاری از رفتارهای اجتماعی دیگر نیز هستیم. رفتارها و مسئولیت هایی در قبال محیط شهری مان که از ما یک شهروند می سازد. هر آنچه در شهر داریم، متعلق به همگان است و همواره باید در حفظ و نگهداری آن بکوشیم. بکوشیم همانطور که هست باقی بماند. روزی بزرگی از خانه اش بیرون آمد و مردی را دید که سنگ هایی را از سنگ فرش جلوی در خانه او بر می دارد و جلوی در منزل خودش می گذارد. بزرگ پرسید: چرا چنین میکنی؟ مرد لرزان پاسخ داد: ببخشید نمی دانستم که مال شماست. بزرگ گفت: نمی دانستی مال من است. نمی دانستی مال تو نیست؟!