فضای شهر ، یک فضای عمومی است ؛ جایی است که وقتی انسان های خسته از غوغای تلویزیون ها و رسانه های خانگی قدم به آن می گذارند، انتظار دارند حوزه ی فردی شان با ساحت امر عمومی تلاقی کند و ایده و الهام و شور و انگیزه به آن ها ببخشد. شهر محل تلاقی امر خصوصی با امر عمومی است. شهر باید آگورا داشته باشد. آگورا در شهرهای یونان باستان ، مکان هایی بود که مردم می توانستند در آنجا حضور یابند و آدم ها و تجربه های زیسته ی دیگری را ببینند، گفتگو کنند، تاثیر بگذارند، تاثیر بپذیرند و دست آخر با نیرو و شوری که حاصل این بده بستان بود به فضاهای خصوصی خود بازگردند. در کانون خانه و خانواده، این شور و نیرو توزیع می شود و بدینسان امکان تولید نسلی شاد و پویا فراهم می شود.
در ساختار شهرهای قدیم ایرانی ، میدان و بازار نقش چنین آگوراهایی را ایفا می کرده اند. محلی که انسان ها می توانسته اند یکدیگر را ملاقات کنند و به تعامل بپردازند. اما امروزه متاسفانه شهرهای ما آگورا ندارد . بی حسی و کسالت و دلمردگی در خیابان ها و پیاده روها حاکم است. نور و رنگ کم است، آدم ها همدیگر را نمی بینند، امر نو به چشم نمی خورد، همه شبیه هم شده اند، مجسمه و مبلمان و سازه و تبلیغات و مکان های معماری شده وجود ندارد. این ها باعث رخوت و رکود در سطح شهر می شود.
چندیست که گروه های مختلفی از جوانان انابدیمان دست به اقدامات فرهنگی میزنند که نوعی نگاه از نوع دیدن را به نمایش می گزارند همانند گروه های فرهنگی همچون ققنوس - پسران آفتاب - کانون های مساجد که چند روز پیش به مناسبت اربعین نمایشگاهی را بر پا کردند .
در جریان دشواری های کار این هنرمندان جوان هستم و می دانم که خودانگیخته و با هزینه ی شخصی اقدام کرده اند ؛ می دانم که عزم دارند این حرکت را به صورت مداوم ادامه دهند. ما ( یعنی مردم و مدیران) باید آن ها را یاری کنیم . مردم باید در برابر این آثار بایستند و تمرین نگاه کردن بکنند بلکه به " دیدن" نایل شوند. مدیران و کسانی که توان دارند باید از آثار آن ها حمایت کنند .
دیدگاه‌ها
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است.