حسین بیشتر از آب «تشنه لبیک» بود،

این روح حسین بود که تشنه ی جام های لبیک بود وگرنه جسمش را از همان هنگام که حجه الوداعش را در عرفات ناتمام گذارد،

پاره پاره و مُثله شده دیده بود ومی دانست که می میرد.

حسین تشنه آب نبود ، همچنان که عباس نبود !

جایی خواندم که مبارزان بزرگ ،آن قدر می جنگند که دیگر بدنشان جایی برای زخم خوردن نداشته باشد،به یاد عباس افتادم و دیدم او بزرگترین مبارزاست،عباس جنگید تا جایی که دیگر بدنش جایی برای زخم خوردن نداشت عباس تشنه آب نبود،

تشنه اعتقادش بود و شهادت و پرواز و لبیک حسین که وارث آدم بود.

                                                                                                             ((دکتر شریعتی))